Dünyevi masallar

Mavi bir ağustos sabahı gözlerimi kimsesiz bir bordoluğun içerisinde ruhumu koyulaştırdığım çaresiz bir mekanın içinde aralıyorum. Çevremi hep renklerle algıladım. Renkler sanki karanlığımdan kaçabilmenin tek çıkar yoluydu. Asla iyi bir ressam ya da iyi bir müzisyen olamayacağımı biliyorum. Tek meziyetim algıladıklarımı kağıda dökerken normal bir insana göre daha fazla cüretkar oluşum. Bir kuşun ne zaman kanat çırpacağını ya da bir kedinin ne zaman usulca avına yaklaştığını hissedebilirim. Bir ressam gibi gözler, tıpkı bir müzisyen gibi doğanın ritmini hissederim… Sandalyenin üzerinde gergin bir biçimde duran ve sanki bir zafer anıtı edasıyla karşımda dikilen çizgili iç çamaşırıma bakıp gülümsüyorum. Odamın benden habersiz toparlanmamış olması güzel bir duygu. Hep dağınık bir adam oldum. Ruhumun buz gibi bir yansıması bu dağınıklık. Duygu dünyamda hep böylesi bir kaosun içerisinde olmuştur. Genellikle insanlar tüm bu kaosun içerisinde kendimce yarattığım düzene, anlam veremediği

“Büyük şehir merkezlerinde oturan kişi tekrar bir vahşilik, bir tecrit edilmişlik konumuna döner. Daha önceleri duyulan gereksinmenin canlı tuttuğu, başkalarına bağlı olma duygusu, toplumsal mekanizmanın sorunsuz işleviyle giderek körelmeye yüz tutar. Bu mekanizmanın her mükemmelleştirilişi, belli davranış tarzlarını, belli duygu kıpırdanışlarını işlevsiz kılacaktır” * Barbarlığın buz gibi vesikası olan kültür, sıradan yaşamlarımızı renklendirirken ruhlarımızı yavaşça sömüren kan emici bir asalak durumundadır. Televizyonlarda, gazetelerde ya da aylık mecmualarda sıklıkla tartışılan bir konu olagelmiştir aşk. Pek çok kişisel gelişim zırvalığı uzmanının çokbilmiş önerilerini gerçekte uygulamasak dahi zorla dinlemek zorunda bırakılıyoruz. Yeni yetme bir Çin işkencesini andırıyor. Astroloji, yıldızların konumu ve diğer tüm şeyleri de hesaba katarsak aşk piyasasının oldukça geniş ve karlı bir alan yarattığını söyleyebiliriz. Kapitalist yaşam tarzının hakim olduğu toplumlarda insa